Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

Δεν είναι αργά για αλήθειες

Εμείς ο αδύναμος κρίκος, εμείς το εξιλαστήριο θύμα, εμείς και ο ένοχος. Τα πρόσωπα της ίδιας κοινωνίας και μια χώρα σαν καρυδότσουφλο να αρμενίζει στη δίνη της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος.  Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα που μας χάλασαν και μας άλλαξαν. Αυτά που έφτιαξαν ένα έκτρωμα που τώρα τρεκλίζει και βρυχάται ρόγχο βαθύ. Μεγάλα ψέμματα, κομματοκρατία, κολλητηλίκια, αναξιοκτρατία, ''νέα τζάκια'', χρηματιστήρια, μίζες, μερσεντές και βίλες. Το κράτος ταυτισμένο με το κόμμα με την ανοχή εξοργιστικά πολλών αλλά όχι όλων. Με την συμμετοχή πολλών αλλά όχι όλων. Γιατί πολλοί αρνήθηκαν και τράβηξαν την δική τους προσωπική μοναχική πορεία , όσο ψελλίζαν την καλύτερη τους λέξη..και περιθωριοποιήθηκαν. Οι περισσότεροι απο αυτούς οι αφανείς της καθημερινότητας.. Δύο κόσμοι τόσο μαρυνοί..
Μερικές χιλιάδες να μην έχουν πια τίποτα να χάσουν. Η ελαχιστοποίηση των αμοιβών , η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, ο ανευ προηγουμένου υπερπολλασιασμός της ανεργίας , η εγκατάλειψη του ιδιωτικού τομέα στην ανήλεη βουλιμία της εργοδοσίας, να  γεμίζει απόγνωση και θυμό για τα μεγαλομάγαζα που μας έφθασαν μέχρι εδώ. Και ο άνθρωπος που δεν έχει τίποτα να χάσει , όταν έρθει η ώρα τολμά ...
Και μερικές άλλες χιλιάδες , που θα πρέπει να χάσουν ότι συνήθισαν να έχουν ανάγκη, χωρίς να είναι αληθινές ανάγκες.
Να έχει έρθει η στιγμή που θα ξεθωριάσει το αφροδισιακό  του αναγνωρίσιμου celebrity και θα ανατείλει η γοητεία του άξιου ; να γίνουμε πιο ουσιαστικοί και πιο ταπεινοί; θα πάψουν οι θεατρικές παραστάσεις στα δελτία ; και τα χάχανα μετά τις εκπομπές απο τους νονούς του lifestyle; δεν θα υποστηρίζεται   η επικράτηση των αμαθών / ημιμαθών σε  όλα τα επίπεδα;
Να έρθουν αλήθειες νέες να μας κατοικίσουν και να νιώσουμε καινούργια , ολοκαίνουργια αισθήματα αληλεγγύης και συλλογικότητας που είχαμε χάσει πριν καν καταφέρουμε ποτέ να κατακτήσουμε. Να γίνουμε πιο ουσιαστικοί , πιο αληθινοί.Να έχει κάποια ουσία και του διπλανού μας το καλό;
Σκέφτομαι ποιά μπορεί να  είναι αυτή η χρεοκοπία που δεν έχουμε ζήσει μέχρι τώρα και που σε λίγο θα μας ανακοινωθεί. Μα το ένα μας πόδι είναι στο κενό εδώ και χρόνια, τι ακόμα χειρότερο μας περιμένει?
Στέκομαι σιωπηλή , περιμένω να έρθει εκείνη η ώρα να μας  πουν την λέξη. Την ίδια λέξη που νιώθουμε χρόνια τώρα κάθε φορά που δρασκελούμε την οποιαδήποτε πόρτα του δημοσίου περιμένοντας, να μάθουμε, να γιατρευθούμε, να χτίσουμε, να αποδώσουμε, να εξυγειάνουμε. Κάθε φορά που σβήνουμε ακόμα ένα όνειρο μας στο σταχτοδοχείο της χώρας που δεν διεκδικήσαμε. Κάθε φορά που ξανά βουλιάζουμε στην ανεπανάληπτη ανεπάρκεια των κυβερνήσεων που επιλέγουμε σαν τους πιο κατάλληλους  εκπρόσωπους του μίσους μας που δεν γίναμε, δεν μπορέσαμε , δεν φθάσαμε. Χρεοκοπία..όχι σαν πιστοληπτικό γεγονός που θα σκάσει σαν βόμβα στις ήδη υποψιασμένες αγορές .Μα η  χρεοκοπία σαν γεγονός ουσίας της πραγματικής ζωής. Μια τουφεκιά στις ήδη υποψιασμένες ψυχές. Σημάδι το βάλανε και το πετύχανε. Οι σύμμαχοι μας στέλνουν στο καλό.. και απο κοντά οι μεγάλοι μας προστάτες..Και ποιός πληρώνει πάλυ τα σπασμένα χωρίς να ξέρει το πως και το γιατί..
Οι κακές συνήθειες.. Μα δεν είναι αργά για αλήθειες...καλή μας ελπίδα για μια Ελλάδα άλλων διαστάσεων  που θα φωτισθεί με πραγματικούς εσωτερικούς  προβολείς .

2 σχόλια:

  1. αυτές οι κακές συνήθειες μας φάγανε και μετά να την βγάζουμε με τα λάθη μας καθαρή και να μην αναλαμβάνουμε ποτε τα λάθη μας όμως το ψάρι βρωμάει απο το κεφάλι..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σαν τα μικρά παιδιά, το ένα σκαμπίλι πίσω απο το άλλο, απανωτά σχεδόν που ούτε να κλαψεις δεν προλαβαίνεις αλλά ούτε και να φωνάξεις.
    "Φταις που χάσαμε στις επενδύσεις μας" παααααφ,
    "Φταις που μειώθηκαν τα κέρδη μας" πααααφ,
    "Φταις που έπεσε η αξιολόγησή μας" πααααφ,
    "φταις που μπήκατε στην Ε.Ε" πααααφ,

    εδώ και 2 χρόνια ζούμε μέσα στη βια, μας κακοποιούν προσωπικά έναν έναν ξεχωριστά(και εθνικά αλλά αυτό πλέον είναι δευτέρων)και μετά από κάθε ξύλο μας βάζουν τιμωρία ώστε να σκεφτούμε καλά τα λάθη μας και να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι(;), Ευρωπαίοι (;), χιμπατζήδες (;)...

    Και είναι τέτοια η ανωριμότητα μας, γιατί παιδιά είμαστε στη ψυχή μας ακόμα-και ας γίναμε γονείς και ας αποκτήσαμε και εγγόνια - που γινόμαστε μια ενοχική μάζα και προσπαθούμε στην απελπισία μας να μην φάμε και άλλο ξύλο να αποδείξουμε πως φταίει ο διπλανός μας.

    ο μόνος τρόπος για να σταματήσει το ξύλο είναι ο καθένας ξεχωριστά να κοιτάξει μέσα του βαθιά , να μάθει ποιος είναι, να αγαπήσει αυτό που είναι με τα λάθη του και τα σωστά του. Τότε και μονο τότε μπορείς απλά με ένα βλέμμα να διαλύσεις το βασανιστή σου για πάντα. Γιατί πολύ απλά το χαστούκι που θα προσπαθήσει να σου δώσει δε θα φτάσει ποτέ στο μάγουλο σου!

    Επιδη όμως ο δρόμος προς την προσωπική εξερεύνηση είναι όχι τόσο δύσκολος όσο άγνωστος ας αυξηθούν οι φωνές αυτών που γνωρίζουν τις δυνάμεις της ψυχής. Τι να τις κάνουμε τις οικονομικοκοινωνικες αναλύσεις? Μια εθνική ομαδική ψυχοθεραπεία χρειαζόμαστε.
    και τα Μέσα έχουμε, και τους Ειδικούς..Ας αφιερώσουν χρόνο οι μεν στους δε.

    Αντί για ΟΧΙ ας φωνάξουμε όλοι μαζί ΒΟΗΘΕΙΑ.

    Μα.Αν.Θα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή