Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

Εκπλήσσομαι όταν κάποιος συμφωνεί μαζί μου.



     Στις συζητήσεις των τελευταίων ημερών , φίλοι νιώθω να  ρωτούν  και να πελαγοδρομούν ανάμεσα στο δεξιά ή αριστερά. Το συνειδητοποιώ καθώς ακούω και τα σχόλια τους στα κείμενα μου.  Υποθέτουν πως μιλώ σαν  αριστερή , όταν προσπαθώ να πληγώσω τις ψευδαισθήσεις των ''δεξιών'' και πολλοί μετά με λένε ''δεξιά'' , όταν προσπαθώ να βασανίσω τις αυταπάτες των αριστερών. Εμένα φυσικά η δική μου τοποθέτηση παραμένει και στις δυό περιπτώσεις αμετάβλητη.
     Όταν ξεκίνησα στην προσωπική μου σελίδα να μιλώ για την κατάσταση του τόπου μας, πρόθεση μου δεν ήταν να προσφέρω πολεμικά επιχειρήματα στην μια πλευρά , εναντίον της άλλης, αλλά να προσπαθήσω να κοιτάζω τα πράγματα με μια υψηλότερη προοπτική. Φυσικά ήξερα και αναγνώριζα , ευτυχώς εγκαίρως πως αυτή η υψηλότερη προοπτική , θα ήταν σύντομα άχρηστη , για όσους μάχονται για την παράταξη τους , μαχόμενοι ταυτόχρονα ( ιδιοτελώς ή ανιδιοτελώς , λίγη σημασία έχει εδώ) για τον εαυτό τους , δηλαδή για την ταυτότητα που τους επιτρέπει να προσανατολίζονται και να επιβιώνουν κοινωνικά.
     Βλέπεις στον βαθμό που έχει δίκιο ο ένας , παύει να έχει δίκιο ο άλλος. Έτσι για λόγους οικονομία ίσως ή και χρόνου , κατατάσουμε γρήγορα , με συνοπτικές κρίσεις , έστω και αν στον άλλον αποδίδουμε τα ζοφερότερα κίνητρα και τις ελεεινότερες προθέσεις.
     Έμαθα σιγά σιγά στην ζωή μου , ευτυχώς και αυτό εγκαίρως , ότι ο απέναντι σου , εκείνος που εσύ θεωρείς αντίπαλο ή εχθρό σου, εκείνος που ίσως είναι διώκτης σου , μπορεί να έχει εξίσου καθαρή συνείδηση και εξίσου αγνά κίνητρα όσο και εσύ,  και να διαπνέεται από την ίδια ακλόνητη πεποίθηση για το δίκαιο του. Δεν ξεχωρίζεται με μαχαίρι το άσπρο από το μαύρο. Ποτέ δεν αντιπάθησα κάποιον επειδή διαφωνούσε μαζί μου , σε πολιτικά ζητήματα, ούτε και συμπάθησα κάποιον μόνο και μόνο επειδή  έτυχε να συμφωνεί. Έτσι αντιλάμβάνομαι την πολυφωνία και έτσι προσπαθώ να υπερνικήσω την δική μου υποκειμενικότητα.
     Προσωπικά δυσβάστακτη μου είναι μονάχα η έλλειψη χιούμορ. Και χιούμορ δεν  σημαίνει η ικανότητα να γελάς εις βάρος των άλλων , αλλά την ικανότητα να γελάς μαζί με τους άλλους εις βάρος του εαυτού σου. Ωστόσο ακόμα και η παντελής έλλειψη χιούμορ φαίνεται να είναι συγχωρητέα, αν σκεφθεί κανείς πόσο βαθειά είναι η ανάγκη να έχει κανείς μια ταυτότητα και πόσο άτεγκτη είναι η λογική της περιφρούρησης της. Όλοι έχουμε λοιπόν ίσα δικαιώματα στην ψευδαίσθηση , αφού δεν έχουμε όλοι την ίδια ικανότητα ή το ίδιο θάρρος για γνώση. Όπως και να έχει πολλοί άνθρωποι θεωρούν περίπου αφύσικο, να πρεσβεύουν οι άλλοι αντίθετες αντιλήψεις. Εγώ για να πω την αλήθεια , εκπλήσσομαι όταν κάποιος συμφωνεί μαζί μου.
     Σκέφτομαι πως καθώς η δημογραφική και η οικολογική επιβάρυνση γίνονται βαθμιαία αφόρητες  στον πλανήτη και καθώς η απορρόφηση των κλασσικών κοινωνικών τάξεων από την μαζικοδημοκρατική χοάνη κινείται ταχύτατα , θα πρέπει η σκέψη μας και η αντίσταση μας να προσαρμοσθούν και να κινηθούν προς τα  νέα δεδομένα. Η σημερινή μεγάλη  θεμελιακή αντίθεση είναι η αντίθεση κεφαλαίου και εργασίας. Νιώθω σαν μονόδρομο , την κοινή δράση , τον ανοιχτό διάλογο , την θεωρητική και οργανωτική σύγκλιση  των προοδευτικών δυνάμεων με στόχο την ανασυγκρότηση της οικονομίας. Ας είμαστε λίγο προσγειωμένοι .
Ίσως έχει έρθει η ώρα να απελευθερωθεί η ανθρώπινη ιστορία από το περιττό φορτίο των αρχέγονων ψευδαισθήσεων . Έτσι που ακόμα και το μικρό βάρος μιας ιδεολογικής σαπουνόφουσκας να γίνεται αμέσως αντιληπτό.  Ίσως.


Φωτογραφία Cosmin Bumbut
http://www.bumbutz.ro/journal/2012/5/vama-veche-romania-2012

14 σχόλια:

  1. Οι σκέψεις σου είναι μια γραφή που δεν μας έτυχε να την διαβάζουμε , να την μάθουμε και έτσι με δυσκολία την αναγνωρίζουμε. Βουίζουν ολόγυρα οι σαπουνόφουσκες , που τώρα πια δεν κρατούν ούτε καν μια ομοιομορφία. Λοιπόν μας είναι μεν δύσκολο να βρούμε την ταυτότητα μας μέσα σε αυτό τον ανεμοστρόβιλων κωλοτούμπων,α λλά θα τον βρούμε κάποια στιγμή. Αν και πιστεύω πως θα δυσκολευτούμε πολύ και αν και έχω την εντύπωση πως έχει παι κτυπηθεί μέσα στο DNA , η δοσε πάρε διαδικασία, είναι πολλοί από μας διαφορετικοί και ονειρεύονται την αλλαγή, την εσωτερική στροφή. Περιμένω πως έστω και δύσκολα , θα καταφέρουν να υπερνικήσουν την δίψα μας, την εγωκεντρική. Άλλο ένα κείμενο με πολλές νέες αιτίες αναστοχασμού, σε ευχαριστώ πολύ .
    Αντώνης Αλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Απαιτείται μεγάλη ωριμότητα και αυτοπεποίθηση ώστε να εκτιμήσεις και να αγάπης εις έν τέλη τον αντίπαλο σου. Άλλωστε τον ποιον επιλέγει κάποιος για αντίπαλο δεν είναι παρα μια ακόμα προβολή της ψυχής του. Και οριζεται ή παραμενει κάποιος ως αντίπαλος μας επιδη εμείς δεν έχουμε μπορέσει ακόμα να τοποθετηθούμε καθαρά και αγνά στο κάθε άγγιγμα του αντιπάλου. εξίσου πολυ σπουδαίο να συγκεντρώθουμε στην εσωτερικη ψυχική διάσταση της κάθε μας επιλογής, αντιπαράθεσης ή συνεργασίας. Να αγαπησουμε τον εαυτό μας, και να μπορέσουμε αφου πρώτα τολμησουμε να θυμωσουμε, να διαχειριστούμε το θυμό αυτο ορθολογικά . Σε Ποιον τελικά όμως απο όλους μας επετραπει ως παιδι ακόμα να θυμωσει φανερά. Ποτε ο κοινωνικός πολιτισμός επέτρεψε στα αρχαιγωνα συναισθήματα όπως ο θυμός , να εκφραστεί εξίσου και τελικα να δαμασει τα αποθυμενα.ακομα προσπαθούμε να βρούμε τι αισθανόμαστε. Έχουμε απίστευτα μεγάλη διαδρομή για τη λύση! Κουράγιο και δύναμη !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολύ φοβάμαι πως ο δρόμος που η σκέψη σου ακολουθεί , δεν έχει πολλά να κάνει με την επικρατούσα σκέψη. Θα ήταν ένα κόσμος ιδανικά πλασμένος και μια κοινωνία αγγελική , αν μπορούσαμε και στα μάτια του αντιπάλου να βρούμε δίκιο. Αλλοίμονο, στα μονοπάτια τα σκοτεινά που προχωράμε. Σήμερα με την επικράτηση του σκοταδιού και της μισαλλοδοξίας, σήμερα που το δούναοι και λαβείν έχει φθάσει σε μαρτυρικά βάθη , σήμερα που το κράτος και ο πολίτης είναι αντί σύμμαχοι, δολοπλόκοι στο ίδιο έργο, σήμερα η σκέψη σου πιο πολύ από ποτέ , ο δρόμος είναι ακόμα πιο σκοτεινός. Οι μεν και οι δεν . Τα ναί και τα όχι. όχι μονάχα με μαχαίρι χωρίζουμε το μαύρο από το άσπρο, αλλά και με την ζωή μας ολόκληρη που την βάζουμε παρακαατθήκη. Αλλη μια φορά μπράβο σου! Για τον δρόμο τον μοναχικό , τον αξιοπρεπή, τον δικό σου.
    Ξένια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Οι περισσότεροι εκπλήσσονται που ΔΕΝ συμφωνούν μαζί τους. Αλλά τραγικά οι περισσότεροι.....
    ΣΛ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Έχεις πολύ κουράγιο . Καθόλου τυχαίο
    Γιώργος Καρτάλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αυτό που δεν ξεχνίεται και δεν ξεπερνίεται στην σκέψη σου, είανι ότι μας φέρνει κάτω από έναν μεγάλο , απέραντο ουρανό. Είναι ο ουρανός της αξιοπρέπειας, της αντοχής, του πέρα , του μακρά και πιο ψηλά από αυτά που νιώθαμε και μας κολλούσαν στα ίδια. Σν ένα καινούργιο μονοπάτι. Είτε από την οργή και τον θυμό, είτε από την εναλλάγή όλων των πιο στενάχωρων συναισθημάτων προερχόματε, τουλάχιστον ας στοχεύσουμε στην κοινή υπέρβαση. Θα ΄ηθελα να δω αυτές τις σκέψεις να βασιλεύουν σε πολλά από τα μυαλά και τα δικά μας αλλά και των επικεφαλής. Μακάρι...ευχή...ίσως μονόδρομος.
    ΣταύροςΧ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Επιτομή νέας πρωτοπόρας σκέψης

    Βάλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Η ιδέα ''ενότητα μέσα συην διαφορά'' , είναι ότι πιο εαναστατικό μπορεί ένας άνθρωπος στον προσωπικό του χώρο να πράξει , αλλά και κάθε κομματικός και πολιτικός φορέας επίσης. Είναι αυτό που εμείς δεν έχουμε σήμερα. Πολύ φοβάμαι ούτε στον προσωπικό μας επίπεδο. Πόσο μάλλον στον ευρύτερο. Μοιρασμένοι και κουκουλομένοι στον χώρο της μοναξιάς. Το ΚΚΕ στον μοναχικό του δρόμο, ο ΣΥΡΙΖΑ μακριά από κάθε επεξεργασμένη και συγκεκριμένη πολιτική πρόταση. Οι επαναστατικές προτάσεις, πάντα είχαν την συνεργασία στην καρδιά τους και στην οπτική τους. Για αυτούς που σήμερα λένε ότι δεν υπάρχει το πλαίσιο της συννενόησησης, όσο και αν μέχρι ένα σημείο σωστά το λένε, έπρεπε όμως να το βρουν, να το βρούμε. Για αυτό τα λόγια σου είναι βαθειά πρωτοπόρα και επαναστατικά. Είναι αυτά που αν όλοι μπορούσαμ ενα τα πόύμε, τώρα θα τρέχαμε σε άλλες πίστες , καλή μου...
    ΝΜ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Κόρη της τέχνης, άλας της γης
    Ορφέας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ένα τελείος σπάνιο λουλούδι, αυτό είσαι.
    Δημήτρης Μαργαρίτης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Η αλήθεια είναι ότι οι διαφοροποιήσεις "πρέπει" να υπάρχουν, γιατί με αυτές συντηρούνται και οι μεν και οι δε. Η ομονόηση καταργεί διαχωριστικές γραμμές και σβήνει από τον κοινωνικοπολιτικό χάρτη ομάδες, που δε "ζουν" χωρίς την τεχνητή αντίθεση. Πολλοί είναι αυτοί που υπάρχουν εξαιτίας των "τειχών", που έχουν υψώσει και αρνούνται να τα γκρεμίσουν, αφού μετά δε θα έχουν λόγο ύπαρξης. Μπροστά στον κίνδυνο του κοινωνικοπολιτικού τους αφανισμού, η σύνθεση των αντιθέσεων, αντί για παράγοντα προαγωγής, ως κανείς θα ανέμενε, καθίσταται ο υπ' αριθμόν ένα εχθρός. Γι' αυτό και τα προαπαιτούμενα για τη σύνθεση και την ενότητα γίνονται πολλά και διανθίζονται και με υπερβολές και υπερρεαλισμούς. Όμως εσύ, γιατί εκπλήσσεσαι που συμφωνεί κάποιος μαζί σου; Που είναι το παράλογο;

    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Εκπλήσσομαι , γιατί όλοι εκπλήσσονται όταν δεν συμφωνουν μαζί τους. Εκπλήσσομαι γιατί όλοι αξιώνουν το αλάθητο. Όμως Γιούλη μου , το πάθος που η ζωή μας ζητά , να έχουμε για να την περπατήσουμε όμορφα και γεμάτα, είναι και αυτό έκπληκτο νομίζω από όλους που τόσο εύκολα την απαρνιούνται για χάρη των απολύτων και των μπετόν αρμέ πεποιθήσεων. Αυτό μας έλειπε , να μην αλλάζουμε, να μην εξελισσόμαστε , να μην αγωνιζόμαστε και τελικά να μην αγαπιόμαστε. Η αληθινή ενότητα , μήπως δεν αναζητά ( στις μέρες μας μόνο ονειροπολεί νομίζω) την ενότητα?
    Καλώς ήρθες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Οσο και αν ακούγεται παράδοξο περισσότερο απ΄΄άλλους η αριστερά -ακόμη και σήμερα- με ενοχοποιητικό τρόπο ταμπελοποιούσε τις ''άλλες''απόψεις. Ετσι λοιπόν αγαπητή μου, εκλαμβάνω το κειμενό σας ως δημόσια δήλωση στις ''αντιμαχόμενες πλευρές'' του ποταμού. Το μπέρδεμα όμως στις ''αντιμαχόμενες πλευρές'' έχει να κάνει με την ιδεα της ''αλήθειας'' που διαπραγματευτήκατε σε προηγούμενη αναρτησή σας. Συμμερίζομαι στο τέλος την απορία της Γιούλης. Σπύρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αννιτάκι μου, έτσι είναι όπως τα λες. Όσο και αν σε εκπλήσσει συμφωνώ απολύτως μαζί σου. Στην τελευταία σου πρόταση μόνο, και σε συνέχεια των σκέψεών μου, θα σου έλεγα καταφατικά, ως μία δική μου διαπίστωση, πως η, σήμερα, αναγκαία ενότητα δεν αναζητάται με ειλικρίνεια από όσους την ευαγγελίζονται. Η ενότητα προτείνεται προσχηματικά από πολλούς. Όχι από όλους αλλά από πολλούς. Τίθενται τέτοιοι όροι και τέτοιες προϋποθέσεις, που η επίτευξή της να απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο. Και στην ανάγκη της και στη βεβήλωσή της συμφωνούμε πολλοί. Γιατί όμως φαίνεται σαν να μην υπάρχουμε;

    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή