Δευτέρα 11 Ιουνίου 2012

Τα φτερά μας





Αρκετές φορές, έχω δει ανθρώπους-πουλιά. Με τα φτερά τους να ξεδιπλώνονται σιγά-σιγά , από την πιο βαθειά κρυψώνα τους. Τα καλοσωρίζω τότε σιωπηλά, και περιμένω όταν θελήσουν , κάτι να μου πουν να καταλάβω, πως έγινε αυτό το απίθανο θαύμα.Και έχω ακούσει στους ψιθύρους τους , πως τίποτα δεν τους βοήθησε , όσο η σκληρή κριτική σε ό,τι πιο οικείο είχαν. Και όταν ακόμα και τότε ξεροσταλιασμέη περιμένω , να μου πουν τι ήταν αυτό, το πιο οικείο, το καταλαβαίνω πια μόνη μου, ακούγοντας το παντοδύναμο κτύπημα των φτερών τους στους αιθέρεες και βλέποντας τους να απομακρύνονται με το αετήσιο πέταγμα τους.

5 σχόλια:

  1. Δεν υπάρχουν άγγελοι σου λέω....
    Μιχάλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπητή μου, συχνα - πυκνα στα κειμενά σας περιγράφεται διαδρομές φυσικά νοητές η εννίοτε πραγματικές, που οδηγούν στην εκρηκτική ελευθερία, σε δύσβατα μονοπάτια κατανόησης η ακόμη και υπέρβασης του τρέχοντος , διαδρομές αναζήτησης του πάθους της πραγματικής ζωής. Μάλιστα στις περισσότερες ιστορίες, η πλοκή σας δεν ολοκληρώνεται απο την ευδιάκριτη ατμόσφαιρα του τέλους...και αυτό φαίνεται να είναι η ωραιότερη ιστορία σας...σπυρος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αλήθεια είναι αγαπητέ Σπύρο , αυτό. Και δεν είναι μονάχα που δυσκολεύομαι να βάλω ένα τέλος.Είναι κυρίως που γοητεύομαι από την απεραντοσύνη των σεναρίων που η συγκλονιστική ζωή μας , μας προσφέρει. Προσπαθώ όσο μπορώ, να φωτίσω λιγάκι, την διαδρομή. Πόσο αλήθεια ονειρεύομαι μια κοινωνία, που θα μαθαίνουμε από το σχολειό , να απαντάμε στην ερώτηση. ''πως νιώθεις'' , δίνοντας το στίγμα μας και όχι απαντώντας , σαν να μας ρώτησαν ''τι κάνεις''. Είναι τόσο μικρό και όμως θα έφθανε, τώρα να ξέραμε, πως νιώθουμε. Είμαστε θυμωμένοι, είμαστε λυπημένοι, απογοητευμένοι, στο τέλος και με αυστηρή κριτική στο πιο οικείο μας, δηλαδή στον εαυτό μας, θα βάζαμε ένα χεράκι , να σηκωθούμε και να γίνουμε πιο χαρούμενοι και δοτικοί. Μα τώρα απαντάμε ακόμα στο είμαι εκεί, παίρνω τόσα, θέλω αυτόν, μου φάγανε τόσα κλπ. Θα έχουμε μια μακρά διαδρομή μπροστά μας , το γνωρίζω. Μα και ελπίζω. Άλλωστε όπως μου έλεγε και ο παππούς μου, πονώντας μεγαλώνεις. Μονάχα που μερικοί από μας , ίσως να μην αντέξουν. Μάλλον σας ζάλισα. Κλείνω την πολυλογία μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εδώ φωνάζανε να καέι να καέι το μπουρδέλο η βουλή, τα ίδια άτομα που τώρα μιλούν με τα χειρότερα λόγια για την φασιστική σκέψη. Ζούμε στη εποχή της υποκρισίας, ούτε λογια , ακούνε, ούτε σκέψη έχουν , κινούνται με το ένστικτο της ζούγκλας. Τους πήρες το μπιμπερόν και θέλουν την πιπίλα.Εδώ Αννίτα μου συχνάζει η κουλτούρα, έξω τα πράγματα είναι βάρβαρα. Δεν ξέρω τι κάνετε εσεις , στις εφημερίδες και στα ψυχαναλυτήρια, η ζωή όμως δεν έχει , σε αυτή την χώρα αυτό το επίπεδο. Είμαστε πολύ χαμηλά ακόμα.Δεν ελπίζω τίποτα, είμαι Ελληνας...Δυστυχώς
    Δημήτρης Ξ

    ΑπάντησηΔιαγραφή