Δευτέρα 11 Ιουνίου 2012

Σκέψεις



     Λέω στον εαυτό μου καμιά φορά , σκέψου, τι θα συνέβαινε αν τρύπωνε ενας δαίμονας στην πιο μοναχική μοναξιά του καθένα μας και του έλεγε '' Αυτή τη ζωή , όπως την ζείς και όπως την έχεις ζήσει έως τώρα , θα είσαι υποχρεωμένος να την ξαναζήσεις , όχι μια αλλά αναρίθμητες φορές. και σε αυτή , δεν θα υπάρχει τίποτα καινούργιο , αλλά καθε πόνος και καθε χαρά και καθε σκέψη και αναστεναγμός και καθε τι ανείποτα μικρό η μεγάλο στη ζωή σου , θα ξαναγυρίσει υποχρεωτικά σε σένα , όλα στην ίδια διαδοχική σειρά και ακολουθία. Η αιώνια κλεψύδρα της ύπαρξης γυρίζει πάνω -κάτω ξανά και ξανά κι εσύ μαζί της , ένας κόκκος άμμου. Σκέφτομαι πως αν γινότανε ποτέ αυτός ο διάλογος, θα ριχνόμαστε μάλλον σε βαθειά μελαγχολία και θα καταριόμασταν τον δαίμονα που μίλησε έτσι. Αλλα επειδή πάντα υπάρχουν μεγαλειώδεις στιγμές , μέσα στις στιγμές που ζούμε , μπορεί καΙ να του λέγαμε ''ποτέ δεν ξανά άκουσα κάτι τόσο θείο!''
Αμέσως μετά , προσπαθώ να καταλάβω τι φέρνει την διαφορά , ανάμεσα στις δυό απαντήσεις, και μου έρχεται στο μυαλό η φράση του Νίτσε, ''αγάπα το πεπρωμένο σου'' με άλλα λόγια , δημιούργησε το πεπρωμένο που μπορείς να αγαπήσεις.

1 σχόλιο:

  1. Μόνο με Καζαντζάκη μπορώ να σου μιλήσω σήμερα. "ό,τι δε συνέβη ποτέ είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά", και ενώ "έχεις τα χρώματα και τα πινέλα, να ζωγραφίσεις τον Παράδεισο και να μπεις μέσα", "βουλιάζεις στην κοπριά, την τεμπελιά και την απιστία, ε κακομίρη άνθρωπε! Θεό έχεις μέσα σου, Θεό κουβαλάς, μα το μαθαίνεις μόνο όταν πεθαίνεις." "Αλοίμονο που ζει στην έρημο και θυμάται του κόσμου"...
    Σε φιλώ,
    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή