Eσύ δεν έπαιξες στην γειτονιά, δεν τριγύρισες στους δρόμους. Εσύ μεγάλωσες μέσα. Δεν έσκισες τα γόνατα σου , δεν έφτιαξες λασποκουλούρες. Δεν έφερνες ψωμί από το φούρνο τα μεσημέρια.
Εσύ μεγάλωσες μπροστά στα πληκτρολόγια. Τα βιβλία σου είχαν πύργους αγγλοσαξωνικούς και μαθητευόμενους βρυκόλακες. Ξύπναγες και κοιμόσουν στις σιωπές της ευκολίας.
Εσύ μεγάλωνες μαζί με τα προφίλ σου. Κάθε φορά που άλλαζες προφίλ , έβρισκες και νέους φίλους. Εύκολα, πρόσκαιρα και εικονικά. Και όσο πιο πολύ στέγνωνε η πραγματικότητα σου, τόσο πιο γοητευτικό και θελκτικό γινόταν το προφίλ σου. Τέτοια αμετάκλητη αποδοχή , πόσο την νοσταλγούσες. Το προφίλ είναι πάντα εκεί την κατάλληλη στιγμή . Το προφίλ είναι πάντα μέσα, έτοιμο να σε γεμίσει.
Γιατί θυμάμαι το είχες πει μια φορά. Από τότε που έγινα 13 είπες, άρχισε μια τρύπα να μεγαλώνει μέσα μου. Μεγαλώνει και με ρουφάει. Πως γεμίζει άραγε μια τρύπα ; Γεμίζει η μελαγχολία; Mέχρι τότε υπήρχαν οι γονείς και ο θαυμασμός που τους είχες. Ακαταμάχητοι θεοί και εσύ το παιδί τους. Θεός και εσύ. Έρχεται πάντα όμως η μέρα που οι θεοί εκθρονίζονται. Τότε πιάνει άγριος αέρας και η πυξίδα για λίγο τρελλαίνεται. Ποιός είσαι λοιπόν τώρα εσύ ; Τώρα που οι Θεοί εκθρονίστηκαν;
Εσύ μεγάλωσες όταν το φαγητό είχε γίνει πλαστικό και κανείς δεν είχε χρόνο να βάλει γλάστρες στο μπαλκόνι. Εσύ μεγάλωσες και όλοι λείπανε στην δουλειά και στα κοινωνικά. Και όταν δεν είχαν πια δουλειά , είχαν ανεργία. Εσύ μεγάλωσες και στα ράφια υπήρχαν βιβλία ανάλογα με το χρώμα του καναπέ, ''ασορτί'' για να μην χάσκει άδεια και απειλητική η βιβλιοθήκη. Εσύ μεγάλωσες με τα κανάλια , τα ακουστικά και τα κουμπιά. Στην σαλάτα που έτσι και αλλιώς δεν έτρωγες, αντί για λάδι και ξύδι , έπεφταν βαριοί και παλιοί εγωισμοί. Μιας άλλης , παλιάς, απωθημένης ζωής και πάντως όχι δικής σου. Μιας ζωής που επειδή δεν βιώθηκε όπως έπρεπε, τότε που ήταν να βιωθεί, σου χρεώθηκε. Σαν αόρατο βαρύ κουστούμι.
Όλα είχαν κέντρο εσένα. Οι προσδοκίες, τα σχέδια, οι προγραμματισμοί . Εκεί ανάμεσα σ΄αυτά ραβόταν το κουστούμι σου. Μια μέρα να έλειπες και πάγωνε το κουστούμι. Τι βάρος για τους ώμους σου. Εσύ μεγάλωσες μέσα. Μέσα σ΄αυτό το κουστούμι.
Και όταν άρχισες να βγαίνεις έξω, ήταν το μέσα και το έξω μπερδεμένα. Φοβήθηκαν τότε την αμφισβήτηση σου. Την κριτική , την ρήξη. Μα χωρίς αυτά , πως θα βρεις στο έξω , ένα εσωτερικό αντίκρυσμα μέσα σου; Για να αρχίσει να κυλά σαν ποταμάκι η ζωή ; Δεν υπάρχει εύκολη απάντηση.
Ίσως γιατί το κουστούμι ήταν πολύ βαρύ. Ίσως γιατί το πάρτυ είχε clown, αλλά δεν είχε φαί. Ίσως γιατί έμενες πολλές φορές μόνος . Ίσως γιατί μέσα και έξω βασίλευε παντού η ευκολία. Ίσως για όλα αυτά τα ίσως μαζί.
Εσύ μεγάλωσες μέσα και πίστεψες πως είσαι το κέντρο του κόσμου. Δεν ξέρω αλήθεια τώρα που θα πας. Αν θα μείνεις πειθήνιο στρατιωτάκι , ενσωματωμένο σε τούτο τον άδικο κόσμο, που πνίγει τον άνθρωπο, την φύση , την ζωή, το αύριο. Αν θα κλείσεις μια δική σου μυστική συμφωνία με όλα αυτά που σε κράτησαν δεμένο μέσα. Και όπως ξέρεις να πατάς καλά τα πλήκτρα, αρχίσεις να χειρίζεσαι ψυχές και μυαλά . Φαντάζομαι τότε πως αν κάποιος σου πει '' με πατάς'' , θα του πεις ''μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια''. Ή αν θυμωμένος βγεις στο δρόμο και μπεις στο πρώτο περιθώριο που θα βρεις. Κτυπώντας με βία, την βία.
Δεν ξέρω ειλικρινά τι θα διαλέξεις. Αφού είναι τόσο αφοπλιστικά λίγοι , αυτοί που ενδιαφέρθηκαν να σου δείξουν πως να σκέφτεσαι. Όχι για να γίνεις κατ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωσιν, αλλά για να μάθεις πως δένει και πως λύνει ένας κόμπος. Kαι μέσα και έξω.
Αφιερωμένο σε όλους τους πολύτιμους έφηβους φίλους μου αλλά και στους γονείς τους. Την Μανουέλα, τον Δημήτρη, την Χριστίνα, τον Θάνο, τον Νικόλα, την Ειρήνη, την Αγγελική, την Νεφέλη, την Μυρσίνη, την Εβελίνα, τον Θοδωρή. Και όποιον ξεχνώ τώρα, να με συγχωρέσει, γιατί η μνήμη μου προδίδει όχι η έγνοια μου.
Φωτογραφία από την ταινία ''Φάννυ και Αλέξανδρος''
Δημοσιεύθηκε στο aixmi.gr
http://www.aixmi.gr/index.php/kaimesakaieksw/
