Τρίτη 30 Απριλίου 2013

Παραμονή Πρωτομαγιάς



      Τι να πω και να μην είναι λίγο.
Κρέμονται από τα περίπτερα τα εξώφυλλα΄της Εσπρέσσο. Τα μεσημεριανάδικα εξακολουθούν . Κουτσομπολιά, Μύκονος , ηθικολογία, τηλεπωλήσεις , ριάλιτι, μεγαλόστομες επικλήσεις στην '' πατρίδα''.
     Ο 16άρης στην Βουλή γράφει σ΄ένα κομμάτι χαρτί  '' είναι η πρώτη μου φορά σε μπουρδέλο΄΄, το βγάζει φωτογραφία και εισπράτει τεράστιο χειροκρότημα.  Όσο τεράστιο είναι και το lifestyle που φορά κατάσαρκα όταν λέει την Βουλή μπουρδέλο.
     Οι Μπανγκλατεσιανοί στην Μανωλάδα όταν βγήκαν από το νοσοκομείο , δεν είχαν που αλλού να πάνε και πήγαν πίσω στο χωράφι που παραλίγο να τους στοιχίσει την ζωή τους. Οι λεκέδες από το αίμα , θα αναμίχθηκαν πια καλά με το χώμα . Σε λίγο η μνήμη θα αρχίσει να ξεθωριάζει . Ποιος θα θυμάται τι έγινε με κάποιους '' άγνωστους΄΄. Γιατί  άγνωστοι θεωρούνται  εδώ όσοι δεν έχουν να επιδείξουν κάποιο έγγραφο παραμονής. Τόσο άγνωστος, όσο άγνωστη είναι και η τύχη του. Αν τουλάχιστον έχει ροζ απόχρωση το χαρτί που κρατά, χωρά να μείνει. Αλλιώς δεν χωρά , πνίγεται, κλίνεται σε στρατόπεδα, μαχαιρώνεται ίσως ένα ωραίο απόγευμα.
     Και όλα αυτά φτιάχνουν ένα χαρμάνι. Και το χαρμάνι ένα τοίχο. Για καιρό τώρα χαιδεύουμε τον τοίχο, του λέμε γλυκόλογα, τον παρακαλάμε να πέσει , του προβάλλουμε επιχειρήματα, λόγους , αιτίες , προσπαθούμε να τον πείσουμε ότι κακώς ορθώθηκε, μέχρι εκεί πάνω. Ο τοίχος όμως στέκει και ορθώνεται όλο και περισσότερο . Και εμείς κοιταζόμαστε στην σκιά του και όλο αναβάλλουμε να κάνουμε κάτι και όλο υποτιμούμε το ύψος του.
     Καμιά φορά τον τοίχο γλύφει ένα φάντασμα που αναριχάται σιγά σιγά. Ένα φάντασμα παρακράτους που συγκαλήπτει αγριότητες ,  κάνει τα στραβά μάτια και ξυπνά μνήμες άλλων εποχών. Αν όχι των ίδιων , τουλάχιστων των προηγηθέντων εκείνων των εποχών.
     Παραμονή πρωτομαγιάς, στην χώρα μυρίζει η Άνοιξη. Οι νερατζιές στην Αθήνα κουβαλούν με ευλάβεια τα ανθάκια τους, σαν εύθραυστα δώρα. Οι πασχαλιές ονειρεύονται μια άλλη εποχή που θα μας βρίσκουν να έχουμε αφήσει πίσω μας όλους αυτούς τους αποκλεισμούς . Γνωρίζουν οι πασχαλιές,  πως οι άνθρωποι δεν είναι πάντα προγραμματισμένοι για τέλειες Δημοκρατίες και γι΄αυτό μας εύχονται να προστατεύουμε και τα δικά μας εύθραυστα άνθη με την ίδια ευλάβεια που η φύση μας δείχνει.
      Οι νονές ετοιμάζουν τα δώρα τους ,  σίγουρες πως θα εκτιμηθούν αφού τα παιδιά έχουν μια αξιοζήλευτη ικανότητα να ικανοποιούνται με τα φτηνά δώρα. Μια ικανότητα που ίσως και να μπορέσουμε και εμείς να την θυμηθούμε και να την  κρατήσουμε από το χέρι. Και δούμε τότε με μια δόση ικανοποίησης , πως το να παλεύεις για τα ''εύθραυστα'' , είναι  το πρώτο βήμα για να γκρεμιστούν οι ανυπέρβλητοι τοίχοι.

Καλό Πάσχα

Φωτογραφία Παναγιώτης Παπαθεοδωρόπουλος
https://www.facebook.com/panpapath


Δημοσιεύθηκε στο vetonews.gr
http://www.vetonews.gr/editorial/item/18490-paramoni-protomagias

Δευτέρα 29 Απριλίου 2013

Εμείς οι άνθρωποι




     Είναι μερικοί άνθρωποι που σε κάποιες στιγμές ( ή μερικές φορές που όλοι οι άνθρωποι ; ) λένε  ''Αν κάνω αυτό που θέλω είναι σαν να ακυρώνω όλη την προηγούμενη ζωή μου'' . Μα αλήθεια πιστεύουμε ότι ακυρώνεται το παρελθόν  ;  Το μέλλον μάλιστα , μπορεί να ακυρωθεί, και πολλές φορές μάλιστα. Κάθε μέρα μπορεί να ακυρώνει την επόμενη και να επικυρώνει την προηγούμενη, για πάντα.
     Η αλήθεια είναι πως αν τολμήσεις , τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα από όσο φοβόσουν ότι θα είναι, αλλά υπάρχει μια διαφορά. Είναι πολύ πιο δύσκολο να παλεύεις με τις σκέψεις, με το φόβο αυτού που ενδεχόμενα '' θα συμβεί'', απ΄όσο είναι να παλεύεις με αυτό που '' είναι '' και ''γίνεται''. Κάθε πάλη αφήνει τα σημάδια της. Το θέμα είναι να μην ζήσεις αναγκασμένος να τα κρύβεις.










Σάββατο 27 Απριλίου 2013

Του κόσμου η πιο νευρικιά διαδρομή


   
          Ίσως τελικά οι πιο σπουδαίες συζητήσεις να γίνονται μέσα στο αυτοκίνητο. Εκεί που αλλάζεις νευρικά διαδρομές , διαλέγοντας τις πιο μακρινές με το πρόσχημα ότι ξέχασες και δεν βρίσκεις τον πιο σύντομο δρόμο. Λες και μας λύνεται η γλώσσα όταν ερχόμαστε από κάπου ή όταν πάμε κάπου. Το έχουν αυτό οι μεταβάσεις.
       Εκεί είναι που αρχίζουμε και μιλάμε πάλι για όσα έγιναν την τελευταία βδομάδα και δεν μπορούμε να βγάλουμε συμπέρασμα κανένα γιατί υπάρχει μια μαύρη τρύπα που ρουφάει νούμερα , αποτελέσματα και ανθρώπους.
      ΄Υστερα μπερδευόμαστε στα μποτιλιαρισμένα στενά αλλά δεν μας νοιάζει γιατί σκεφτόμαστε πόσο μεγάλο κατόρθωμα είναι πια και μόνο που καταφέρνουμε να χαμογελάμε και να κάνουμε σχέδια για το μέλλον, ενώ γύρω μας η πόλη φοράει άλλη μια μεγάλη νύχτα.
      Είναι σ΄αυτές τις συνηθισμένες διαδρομές με το αυτοκίνητο που ήρθες για να με πας κάπου και ήρθα για να σε πετάξω δίπλα,  που αφηνόμαστε να πούμε για εκείνα τα λίγα , τα ασήμαντα που ανακαλύπτουμε ο ένας στον άλλον. Αλλά και για τα πολλά , τα σημαντικά , αυτά που καθορίζουν το παρόν και το μέλλον. Είναι τότε που μιλάμε για τα ερείπια , αυτά που είμαστε , αυτά που θα γίνουμε , αυτά που τελικά ίσως ξαναχτίσουμε, ξαναβάψουμε  και τα κάνουμε οικεία.
       Είναι αυτές οι διαδρομές που ανακαλύπτουμε την πραγματικότητα μέσα σε λίγα λεπτά. Πως τελικά δεν θέλουμε να λέμε μόνο, για όσα συμβαίνουν γύρω μας. Αυτά τα ξέρουμε , τα βλέπουμε καθημερινά , κάθε λεπτό , σε μας , στους φίλους μας, στους περαστικούς που προλαβαίνουμε να τους ρίξουμε  ένα φευγαλέο  συνήθως λυπημένο βλέμμα. Κατά βάθος , το παραδεχόμαστε , άλλα είναι αυτά που μας απασχολούν.
      Για τα ευχαριστώ σου , για τα χομόγελα μου, για όλα τα ημερολόγια που φτιάξαμε με παλιά χαρτιά για να τα γεμίσουμε νέες μνήμες. Για τις κουρτίνες που τραβάω για να μπει φως. Για τις κουρτίνες που κλείνεις για να ησυχάσουμε. Για τον διπλό ελληνικό στο χάρτινο ποτήρι , σ΄ένα ξεχασμένο καφενείο. Για την στάση στην κορφή του βουνού για να δούμε όλο το νησί ,  για την κατηφόρα προς τις νότιες παραλίες , για τις επιστροφές που πάντα μοιάζουν πιο σύντομες , και για τις νύχτες που μοιάζουν όλο και πιο μικρές.
      Και είναι ακριβώς τότε που αρχίζουμε να βλέπουμε καθαρά πως μέσα σε όλο αυτό το χαμό , αυτά τα ''συναισθηματικά '' μας είναι που μας ενδιαφέρουν κατάκαρδα. Είναι εκείνη η στιγμή που επιτέλους μπορώ να σου πω , πως μου αρκεί αν ακούω τα βήματα σου μέσα στο σπίτι, πως τα βράδια δεν αναζητούν λύτρωση στις διάφορες προτάσεις των φίλων . Λυτρώνονται μ΄ένα μόνο άγγιγμα.
      Αλήθεια δεν ξέρω άλλο τρόπο ν΄αντέξουμε το σήμερα, εκτός από το να χωνέψουμε την δική μας ξεχωριστή  ιστορία. Ο καθένας την δική του και μετά οι δυό μαζί. Μια σύντομη , μοναδική ,αληθινή ιστορία. Ένα στιχάκι που συμπεριλαβάνει δύο. Και αυτό δεν είναι θαύμα, είναι ενηλικίωση.


Φωτογραφία από την ταινία '' Chico & Rita''

Δημοσιεύθηκε στο aixmi,gr
http://www.aixmi.gr/index.php/kosmoupionevrikiadiadromh/?fb_action_ids=366495950129427&fb_action_types=og.likes&fb_source=timeline_og&action_object_map=%7B%22366495950129427%22%3A554763777907143%7D&action_type_map=%7B%22366495950129427%22%3A%22og.likes%22%7D&action_ref_map=%5B%5D 
      

Κυριακή 21 Απριλίου 2013

Δεν λέμε τίποτα

   
      Μας βλέπω καθισμένους αναπαυτικά στους καναπέδες μ΄ένα μπολ ποπ κορν ( ίσως) στο χέρι να παρακολουθούμε τις ειδήσεις. Μας βλέπω και στα πρακτορεία ΠΡΟ-ΠΟ να τζογάρουμε σιωπηλά την θλίψη μας . Στα σούπερ μάρκετ , με τα κουπόνια να ψάχνουμε τις πιο συμφέρουσες προσφορές απορρυπαντικών . Σκυφτούς στις στάσεις των λεωφορείων , σε ουρές νοσοκομείων , να ανεχόμαστε τις βασικές ελλείψεις. Μας βλέπω να κρυφοκοιτάμε ακόμα τα τελευταία κουφάρια του lifestyle  και του interior design. Και δεν λέμε τίποτα.
     Μας βλέπω από δω και από κεί, Φίλοι κάποιοι από παλιά , ζήσαμε μαζί την προ-ολυμπιακή Αθήνα , με τα σπασμένα πεζοδρόμια, τα μπάζα , τα αναχώματα, τις ατελείωτες διαδρομές των αστικών λεωφορείων με την αισιοδοξία τότε πως η ζωή μας και η Αθήνα αλλάζουν. Εξακολουθούμε να κάνουμε τις ίδιες ασυνάρτητες , βουβές διαδρομές, σαν να παρέμειναν όλα ακίνητα. Και δεν λέμε τίποτα.
     Πολλοί με το άψογο βρετανικό φλέγμα που υιοθετήθηκε από τις σπουδές στο εξωτερικό. Βρέχουμε τα φιλήσυχα μουστάκια μας με κοκτέηλς. Αν χρειαστεί φυσικά κάποιοι θα την κάνουν για έξω , που να χαραμίζονται εδώ. Εξάλλου κάποιοι υπήρξαν τα καλύτερα μυαλά μιας εποχής που τελείωσε εδώ και καιρό και αυτοί δεν είδαν τίποτα, δεν άκουσαν τίποτα, δεν λένε τίποτα.
     Μας βλέπω κάποτε να μιλάμε για ό,τι έχει ήδη χρεωκοπήσει . Τις μάρκες κακοραμμένων ρούχων, τις τιμές γρήγορων αυτοκινήτων, για χρώματα και σχήματα άσχημων συσκευών, για θερμίδες άνοστων φαγητών . Νερόβραστοι , απολιτίκ αλλά με άποψη για όλα. Με την φτώχεια , την ανεργία και την κρατική βία να είναι εικονικά ολογράμματα σε μεσημεριανές εκπομπές. Αψεγάδιαστοι υπερασπιστές του cool , όσοι μάθανε ότι αυτό είναι ο σκοπός της ζωής τους. Ανυποψίαστοι ακόμα και για την προσωπική τραγωδία που τους περιμένει στην γωνία . Και δεν λέμε τίποτα. Κουβέντα.
     Μας βλέπω να συνηθίζουμε τα συσσίτια μπροστά  από το σπίτι μας, τον εκφασισμό του κράτους , τα σχολεία χωρίς θέρμανση, τους άνεργους να γίνονται ποτρέτα σε εκπομπές, τους χρεοκοπημένους εκδότες να προπαγανδίζουν τον φόβο, να ανεβάζουν και να κατεβάζουν ό,τι και όποιον θέλουν, τον ναζισμό να παρελαύνει, να βουλιάζουμε στην κατάθλιψη, να καταναλώνουμε στημμένες δημοσκοπήσεις . Και δεν λέμε τίποτα.
     Σαν έντιμοι άνθρωποι, σαν κυρ- Παντελήδες. Δεν ξέρω αν χωράμε όλοι σε όλες τις παραπάνω κατηγορίες. Προφανώς όχι. Ποτέ άλλωστε στην ζωή το όλον δεν βρίσκει το όλον.
     Δεν έχω όμως ακόμα καταλάβει . Αν είναι όλο αυτό σιωπή, ανοχή ή η στιγμή εκείνη που θα αρχίσει να γεννά αρνησίες . Απ΄αυτούς που όσες φιλότιμες προσπάθεις και να κάνουν , δεν θα μπορέσουν να μπουν στα ίδια παπούτσια και δεν θα συμμορφωθούν. Που θα ξεντυθούν τα σαβανωμένα συνολάκια της σκονισμένης μπλοκαρισμένης νεολαίας και θα τινάξουν την σκόνη από τα μυαλά τα δικά τους και των άλλων.   Σαν να βρισκόμαστε λίγο πριν μια στροφή, κάπου που δεν βλέπεις τι έχει από πίσω, μα ακούς φωνές και βήματα.
     Και θέλω να πω σε όλους αυτούς τους σιωπηλούς πλειοψηφούντες , τους κοπαδίτες τους βουβούς, πως πάντα σ΄αυτό τον κόσμο ήταν οι αδίσταχτες μειοψηφίες που έφερναν τον αέρα του μέλλοντος και τις ανατρεπτικές αλλαγές. Πως και τούτη η εποχή είναι από εκείνες που διαλέγουμε όλοι μας αν θα υποταχτούμε στο φόβο ή αν θα τον αντιμετωπίσουμε κοιτώντας τον στα μάτια , έστω και με μάτια τρομαγμένα. Και πως τώρα πια , δεν είναι για να μην λέμε τίποτα.




Στν Φωτό η  Αθήνα μας από το Γαλλικό Ινστιτούτο

Πέμπτη 18 Απριλίου 2013

Τελικά


Μας μεγαλώσανε με το τι θα πει ο κόσμος και τελικά ο κόσμος δεν είπε τίποτα. 











Φωτογραφία Laurent Chehehe

Τετάρτη 17 Απριλίου 2013

Για την εργασία






     Ίσως η δημιουργία να μην είναι παρά μια πράξη βαθιάς μνήμης.

     Στις μέρες μας , που η κυρίαρχη μηχανοκίνητη ενέργεια πόρρω απέχει απο την δημιουργία γαλήνης , η φήμη προκαλεί , αν τη θέσουμε σε λειτουργία περίπου την ίδια φασαρία μ΄ένα τεράστιο τυπογραφείο. Παύουμε πια να ακούμε τα ίδια μας τα λόγια ανάμεσα στους χιλιάδες τροχούς και τους ιμάντες της φήμης. Κάθε καινούργιο πρόσωπο που μπαίνει στο χορό έχοντας κατά νου τον άνθρωπο που τον τυλίγουν όλα τούτα , καταλήγει να ζευτεί κι αυτό στην μηχανή και συμβάλλει στην τερατώδη δραστηριότητα της καθώς αυτή λυσσομανά. Η φήμη δρα οπωσδήποτε γοργά σε μια τέτοια εποχή , αφού τα αποτελέσματα της εξανεμίζονται τόσο σύντομα.Ακόμα και οι πιο νέοι ζουν ανάμεσα σε αυτές τις μηχανές φήμης που στήνουν γύρω τους κάποιος εκδότης και μερκοί φίλοι. Σχεδόν σπανίζει να βρεθείς απέναντι σε κάποιον που επιδίδεται με σοβαρότητα στην δουλειά του, παραμένοντας στο κέντρο της δικής του γαλήνης ή της μελωδίας του, κοντά στους τίμιους χτύπους της καρδιάς του!


Ράινερ Μαρία Ρίλκε

Photo © David Alan Harvey/Magnum Photos
USA. San Francisco. 1978. Art class

Κυριακή 14 Απριλίου 2013

Διαύγεια


 


      Μόλις που έχει ξεθωριάσει λίγο η εικόνα. Πρεσβύωπας, αναλωτής, συμμέτοχος μεγάλου τηλεπαιχνιδιού. Μπορεί διαγωνιζόμενος, ίσως χειροκροτητής, στο στούντιο μπορεί τηλεθεατής, τέλος πάντων ο προ της κρίσης νεκροζώντανος . Αγωνιά για την έκβαση της τελευταίας ερώτησης-μαντεψιάς. Δοκιμασία τόσων χιλιάδων ευρώ. Εγκατεστημένος φαρδύς πλατύς στον πυρήνα ενός πολιτιστικού, πνευματικού, ηθικού, περιβάλλοντος τρέφεται με νεκροζώντανες συγκινήσεις, στις οποίες έχει εκπαιδευτεί να χωράει ο ψυχικός του ορίζοντας. Η μπάνκα γιγαντώνεται . Το διακίβευμα είναι πλέον δισεκατομμύρια ευρώ.
      Το παιχνίδι συνεχίζεται. Αντιστοιχεί τώρα στον μετά την κρίση νεκροζώντανο. Με το καινούργιο όνομα '' Η επόμενη δόση'' δεν έχει πλέον σαν πρώτη ύλη την υπόσχεση για όλο και περισσότερα κέρδη , αλλά τον τρόμο για όλο και περισσότερες απώλειες. Η κλίμακα τρέχει  προς τα κάτω . Το κάθε τρέχον δίλημμα που ήταν στο αμέσως προηγούμενο σκαλοπάτι της κρίσης αδιανόητο , παρουσιάζεται τώρα ως αυτονόητο. Αλλάζει το κόνσεπτ, ο παρουσιαστής και ο ρόλος σου. Χθες σε είχαν πασά , σήμερα τράγο αποδιοπομπαίο.
     Από προεκλογικές υποσχέσεις και διαφημηστικές σειρήνες , εσύ ήξερες πως εκεί έξω υπήρχει ένας καλύτερος κόσμος , ένας κόσμος που σου ανήκε. Ο κόσμος σε εκλιπαρούσε, '' έλα πάρε με, αγόρασε με, κάνε με δικό σου με δικαιούσε'' . Ίσως γι΄αυτό και οι συναισθηματικές σου ματαιώσεις, δεν σε συντρίβανε. Ό, τι και να γινότανε, εσύ είχες τον τρόπο σου, είχες τις άκρες σου, σε ήθελε η τράπεζα.
     Τώρα τρως πόρτα. Όχι μονάχα από έναν άνθρωπο αλλά από  την  αφήγηση της νέας πραγματικότητας στο σύνολο της. Τώρα σε ματαιώνουν και υλικά και ηθικά. Τώρα φεύγει από πάνω σου όλη η προσοχή και πέφτει όλη η ενοχή. Τώρα φταίς εσύ και πρέπει να πληρώσεις τον λογαριασμό. Η μετάβαση από την εποχή που δεν ήξερες καλά καλά γιατί ζεις στην εποχή που καλά καλά δεν ξέρεις αν θα υπάρχει αύριο για να ζήσεις.
      Στέκεσαι σ΄ ένα σημείο και τριγύρω σου ανοίγονται πολλές κατευθύνσεις. Δεν ξέρεις προς τα που να κινηθείς. Η ιστορία που σου έλεγαν μέχρι τώρα δεν σε πείθει πια. Ούτε όμως έχει έρθει άλλη νέα στην θέση της. Τίποτα δεν μοιάζει σταθερό.
      Τίποτα ; Είσαι σίγουρος Τίποτα ; Τίποτα από τα εξωτερικά δεν έχει σταθερή εικόνα. Τα εσωτερικά σου όμως , ούτε αυτά είναι σταθερά ; Αν μονάχα στραφείς προς τα εσωτερικά σου αισθητήρια.
     Στις ελάχιστες αδιαπραγμάτευτες αρχές σου. Στα πέντε πράγματα που νιώθεις μέσα σου σωστά. Εκεί στα σταθερά '' μέσα μας'' περιμένει μια αναπάντεχη έκπληξη με το σπάνιο όνομα '' διαύγεια''. Αυτή που σε κάνει να νιώθεις πως κάπου κατασταλάζεις , κάπου ανήκεις. Πέφτει πάνω σου ένας μυστικός προβολέας και σε φωτίζει. Εσένα που στέκεσαι σωστά ακόμα και όταν σου έχουν πυροβολήσει τα πόδια. Εσένα που είσαι εκεί όταν ο φίλος  σε χρειάζεται , αλλά κυρίως ξέρεις πότε να απουσιάζεις. Εσένα που δεν λές πολλά μπλα , μπλά, μπλά, και διάφορα '' πιστεύω στις σχέσεις'' ,αλλά ξέρεις να σχετιζεσαι βαθειά και αληθινά. Εσένα που διανύεις αποστάσεις  και κλείνεις τρύπες. Εσένα φωτίζει ο προβολέας της διαύγειας και τις μέρες σου. Τις μέρες εκείνες που θα πάρεις την απόφαση να κοιτάξεις πέρα από τον φόβο σου και θα νιώσεις εκατό τοις εκατό ζωντανός.


Ζωγραφική Φώτης Πεχλιβανίδης
http://www.fotispehlivanidis.com/1/gr/314_1/314.htm   


aixmi.gr http://www.aixmi.gr/index.php/diavgeia/

Παρασκευή 12 Απριλίου 2013

Αγωνίστριες




     Αγωνίστριες μας λένε. Μαθαίνουμε να μην κρυβόμαστε  από το χαμόγελο μας. Kάποιοι νομίζουν πως ένας που αγωνίζεται δεν μπορεί να χαμογελάει. Αν μας δούνε τι αθώα που παρασυρόμαστε. Μάταια ίσως, από το παραμικρό. Σαν να θέλουμε να πέσουμε. Σαν το παιδί που θέλει να δοκιμάσει τα βήματα του. Κι όταν προχωράμε , προχωράμε καμιά φορά ακόμα και με την απόγνωση στο βλέμμα. Κοιτώντας επίμονα ωστόσο τον διπλανό μας. Περιμένοντας από αυτή την συνάντηση τα πάντα.
     Και είμαστε δυό, είμαστε τρείς. Και πορευόμαστε. Δεν θα μας έλεγες ακριβώς της καριέρας. Δεν είμαστε θυμωμένες. Αλλά είμαστε αποφασισμένες. Τόσο που να μπορείς να μας αγαπήσεις. Λες μήπως και να μας φοβηθείς ; Και έχουμε στα μαλλιά μας, χάδια μπλεγμένα μ΄ένα κοκκαλάκι φωτός και μικρούς μικρούς έρωτες κάτω από το μαξιλάρι. Και έχουμε δαμάσει την μεγάλη  μοναξιά που κάποιες στιγμές τρυπούσε το χρόνο. Και έχουμε όλα τα λόγια μας ταγμένα σε πυρκαγιά . Με υπομονή για την εποχή του θερισμού.
     Που σαν να ξεπρόβαλε, κάτω στην δημοσιά.


Για το αερόστατο ( και για όσους το αγαπούν)

Ζωγραφική  P. Liechtenstein
http://www.lichtensteinfoundation.org/frames.htm

Τρίτη 9 Απριλίου 2013

Οι γιαγιάδες




     Κοιτάζω γιαγιάδες που κάθονται δίπλα μου ή στέκονται απέναντι μου στο λεωφορείο, στο μετρό. Άλλες έχουν μαλλιά βαμμένα, άλλες κατάλευκα, κάποιες έχουν μαλλιά μωβ ή γαλάζια , γιατί δεν τους πέτυχε η βαφή. Άλλες φορούν γυαλιά, άλλες όχι. Κάποιες είναι βαμμένες έντονα, κάποιες οι πιο πολλές καθόλου. Κάποιες είναι ντυμένες δυσανάλογα με τα χρόνια τους, άλλες είναι πιο διακριτικές. Ορισμένες είναι νευρικές, άλλες χαμογελούν μειλίχια , κάποιες είναι αγενείς και κάποιες άλλες γλυκομίλητες και ευγενικές.
     Ξεκινώ να τις παρατηρώ από τα χέρια πάντα. Όπως κι  αν είναι , τα χέρια τους πάντα μοιάζουν, έτσι αφημένα όπως είναι πάνω στην ποδιά τους. Έχουν μια παραίτηση αυτά τα χέρια . Έχουν μια αποδοχή. Του καιρού που πέρασε και του καιρού που μένει ;  Ίσως.
     Ύστερα παρατηρώ τα πρόσωπα τους και πάντα στέκομαι στα μάτια τους. Γερνάνε άραγε τα μάτια ; Καπου διάβασα πως γερνάνε, αλλά δεν μπορώ να το πω με σιγουριά. Κυριαρχεί ο χρόνος , εγκαθιστώντας τις ρυτίδες του στην γύρω περιοχή .  Αλλά το βλέμμα, ο τρόπος που βλεπουμε τον κόσμο ; Κυριαρχείται το βλέμμα από το χρόνο ;
     Με τα μάτια των παππούδων είναι τα πράγματα πιο ευδιάκριτα. Έχω παρατηρήσει πως ορισμένοι παππούδες όσο μεγαλώνουν αποκτούν μιαν αχλή στα μάτια . Είναι σαν να ξεθωριάζουν με τον καιρό . Λες και αρχίζουν να κοιτούν προς τα μέσα και όχι γύρω τους. Και αυτό πάλι , όχι πάντα.
     Με τις γιαγιάδες όμως μπερδεύομαι. Ορισμένες έχουν μια σπίθα νεαρού κοριτσιού στα μάτια. Τις κοιτώ και δεν αντέχω να μην φανταστώ πως θα ήταν στα νιάτα τους, στην ακμή της ζωής τους, όταν δροσερά κορίτσια με τα πολύχρωμα , μεσάτα  φουστάνια τους θα τσαλάκωναν τις καρδιές των αγοριών της γειτονιάς τους. Προσπαθώ να φανταστώ τα γάργαρα γέλια τους , τα συνωμοτικά πηγαδάκια με τις φιλενάδες τους, τα όνειρα τους. Κι ύστερα τις φαντάζομαι να ορμούν στην ζωή με νύχια και με δόντια , να χτίσουν, να στεριώσουν , να μεταδώσουν. Να τριγυρνούν ανάμεσα στις δικές τους δυσκολίες και ανέχειες. Να μεγαλώνουν τα παιδιά τους, συνήθως περισσότερα παιδιά . Αργότερα και τα παιδιά των παιδιών τους. Αγαπώντας τα όσο είχαν και όσο μπορούσαν, αλλά πάντως διπλά, κατά το '' του παιδιού μου το παιδί , είναι δυό φορές παιδί μου''.
     Αναρρωτιέμαι πως να νιώθουν τώρα εκείνα τα κορίτσια, τώρα που η περισσότερη ζωή είναι πίσω τους και όχι μπροστά. Άραγε να μετράνε απώλειες ; Να έχουν όνειρα ; Να είναι ευτυχισμένες ;  Να είναι μόνες ; Να έχουν παιδιά , εγγόνια , σύντροφο ; Να τις θυμούνται ; θυμάμαι την δική μου γιαγιά. Όσο περνούσε ο καιρός , όλο και μάζευε, σαν λουλούδι που ήπιε όλο  το νεράκι του  και δεν το έφτασε. Όσο κι αν  μάζευε όμως , όσο και αν λιγόστευαν οι δραστηριότητες της, υπήρχε ένα όριο.  Οι αγγελίες στην εφημερίδα, το απογευματινό κραγιόν και ας μην είχε να πάει πουθενά  και το ανα διήμερο τηλέφωνο στην Σταματία . Αυτό ήταν το όριο. Το δικό της όριο, ικανό να την συντηρήσει για όσο της το επέτρεπε ο δικός της χρόνος.
     Να αυτά σκέφτομαι και νιώθω μια τρυφερότητα και μια αγάπη γι΄αυτές τις γιαγιάδες. Και θέλω έτσι που χουν αφημένα τα χεράκια τους πάνω στην ποδιά τους , να απλώσω το δικό μου , να τα χαιδέψω και να τους χαμογελάσω. Κάτι σαν ένα μικρό δικό μου ευχαριστώ. Μήπως κατορθώσω και χωρέσω έστω και για μια στιγμή στο δικό τους όριο. 

Πέμπτη 4 Απριλίου 2013

Τα παράθυρα




    Είμαστε όλοι παράθυρα.
    Κάποτε κλειστά. Το τζάμι γίνεται συχνά καθρέφτης . Κρατάμε το είδωλο μας τσιγκούνικα γι΄αυτούς που ίσως κάπου, κάποτε να αξίζουν το αντίδωρο της αγάπης μας. Σιωπούμε τότε. Αφηνόμαστε να μας κουρσέψει μέσα στην δίνη του τυχαίου, του ακαθόριστου , αυτό που ονομάσαμε Μοίρα. Βαδίζουμε με τα μάτια κλειστά στους δρόμους μιας προαιώνιας σπείρας. Καθόμαστε ζαρωμένοι σε μια γωνιά , παραμονεύουμε μέσα από τις γρίλιες , ελπίζοντας - στο βάθος - κάποιος να δει τα πυρωμένα μάτια μας που μαχαιρώνουν το ατάραχο σκοτάδι.
     Κάποτε ανοίγουμε τα παραθυρόφυλλά για να μπει το φως μιας πρωινής υπόσχεσης. Να φαγωθούν οι σκιές της νύχτας και να αναλάβει τα της ζωής η ψυχή και το κουράγιο της. Κάποτε ανοίγουμε ακόμα και το τζάμι. Νιώθουμε τότε να μπαίνει μέσα ένας δροσερός , βελούδινος αέρας . Τα έξω βλέμματα τρυπώνουν μέσα λαίμαργα. Στέκονται εκεί που ξέφτισε ο σοβάς, στις ρωγμές που άφησαν οι σεισμοί του βίου μας.
     Στις ατελείωτες διαδρομές μας κουβαλάμε τα παραθυρόφυλλα μας. Προσπαθούμε κάθε φορά κάτι να κάνουμε , κάτι να φέρουμε . Μπορεί να κάνουμε κουράγιο και να βάλουμε μπροστά για νέα κουφώματα, μπορεί να λιγοψυχήσουμε και να αναζητήσουμε φκιασίδια του συρμού, μπορεί και να παραδωθούμε μέχρι να μας λιώσει ο καιρός.
     Κάτι απ΄όλα αυτά κάνουμε και σήμερα, όπως και χθες δηλαδή. Στην γη του φόβου και της απελπισίας, είναι πρόσφορο το έδαφος να κλείσουν τα παραθυρόφυλλά. Σπάνε παρέες, ραγίζουν φιλίες , δρόμοι χωρίζουν . Άνθρωποι κραδαίνουν την χαιρεκακία τους για τα παθήματα των αδερφών τους και προχωρούν. Είναι απίστευτο , αλλά συμβαίνει. Ένα πρόσωπο του φόβου είναι και η κακία. Το ζούμε αυτό στις μέρες μας σε πολλές κλίμακες. Με την τραγωδία που ζει ο κυπριακός λαός, κάποιοι  δεν μπόρεσαν να κρύψουν την χαιρεκακία τους. Αλλά και με το κλείσιμο του βιβλιοπωλείου της Εστίας κάποιοι  δεν μπόρεσαν να κρύψουν την χυδαιότητα τους, χωρίς να σκεφτούν πως όπου βάζεις σκουπίδια, σκουπίδια θα λάβεις. Είναι το σημείο που αρχίζεις και εσύ να φοβάσαι ότι θα μας πάρει όλους παραμάζωμα, η έρπουσα βαρβαρότητα.
     Ο κόσμος όμως είναι κάτι άλλο. Και εκεί που κλείνουν δρόμοι , κάπου ανοίγουν καινούργιοι. Ο κόσμος είναι σαν μπαξές όπως θα έλεγε και η Σωτηρία Μπέλλου τραγουδώντας ανυπολόγιστα όμορφα μέσα σ΄ ένα κόσμο εχθρικό.  Ο κόσμος είναι μπαξές . Κανείς και κανένα σύστημα δεν μπορεί να τα βάλει με την φυσική δύναμη που κάνει τον άνθρωπο να παλεύει να ασφαλίσει μια μαλακιά γαλήνη εντός του  και να εξορίσει τον στεκάμενο και πηχτό ουρανό απ΄όπου κι αν προέρχεται.



Κολάζ John Whipple
   
Δημοσιεύθηκε στο aixmi.gr
http://www.aixmi.gr/index.php/taparathyra/

Δευτέρα 1 Απριλίου 2013

Καλό μήνα

Σπουργίτι


                                                                      Κοτσύφια


                                                     
                                                                  Σταυροχελίδωνο
                                             


                                                                       Κρικομυγοχάφτης