Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2015

Ένα κομμάτι βαμβάκι και λίγο μπεταντίν



     Ο κύριος Χ ξεσπαθώνει κατά της Τρόικας. Μιλά για τους ανέργους και βουρκώνει. Πάντα και μόνο on-air.  Τραγουδάει Θεοδωράκη, Λοϊζο. Τίποτα δεν πάει χαμένο στην χαμένη μας ζωή. Κοιτά την κάμερα 3 κατάματα και δακρύζει. Μετά την κάμερα 2 και σηκώνει την γροθιά. Ο κόσμος συγκινείται. Η εκπομπή συνεχίζεται, κερδοφορεί. Ο κύριος Χ χειροκροτείται. Οι παλάμες κατακόκκινες από το χειροκρότημα, ελευθερώνονται και σφίγγουν την παλάμη του διπλανού. Οι τηλεθεατές, οι θεατές, το πλήθος, το κοινό αγαλιάζει και ονειρεύεται μια πλατεία. Ο κύριος Χ αφήνει για το τέλος να πει ένα αστείο. Να χαλαρώσει η διάθεση. Να αποφευχθεί η πολλή συγκίνηση. Δεν ξέρεις καμιά φορά που σε βγάζει. Να μην χαθούμε στην μετάφραση των αντιφάσεων. Το αστείο πιάνει. Πάντα πιάνει. Έχει τους κανόνες του το παιχνίδι της δημοσιότητας. Το πλήθος γελάει. Ξεκαρδίζεται στα γέλια, σαν να μην έχει γελάσει ποτέ ξανά. Ευκαιρία δευτερολέπτου να ζήσει. Όσο κρατάει μια τζούρα από ένα τσιγάρο. Ο κύριος Χ είναι ο άνθρωπος μας, είναι ο επαναστάτης που δεν μπορέσαμε να γίνουμε εμείς. Ο δούρειος ίππος στην καρδιά του συστήματος. Δεν σε άκουσα τι λες; Θέλεις να βγεις από το σύστημα; Άσε ρε φίλε, για κουκίδες μας μιλάς;
    Τα φώτα σβήνουν. Οι κάμερες σταματούν. Ο κόσμος φεύγει, γλυστρά στα μικρά, στα καθημερινά και στ΄ασήμαντα. Ο κύριος Χ βγάζει τα ρούχα της δουλειάς, ξεκολάει τα δάκρυα και τα βάζει στην θήκη που γράφει απ΄έξω ''εργαλεία για νοικοκοιραίους''. Μπαίνει  στο καλογυαλισμένο σκούρο αμάξι με τα φιμέ τζάμια και αναπτύσει ταχύτητα. Να φύγει, να ξεκολήσει από τους απλούς ανθρώπους. Δεν αντέχει άλλη επαφή μαζί τους. Θα γυρίσει σπίτι του, θα βάλει το ουισκάκι του, θα κάνει τα τηλεφωνήματα του με το σμαρτφόν του, θα μιλήσει με τους αριθμούς του. Μετά θα γίνει λίγο γονιός, άνετος σαν αυτούς που βλέπουμε στις γαλλικές ταινίες. Θα ξαπλώσει στην μπαμπουδένια πολυθρόνα του και στο εναλλακτικά ημιφωτισμένο σπίτι του και θα μιλήσει με το παιδί του για λίγα λεπτά. Με το μοναχικό παιδί, με το πληγωμένο παιδί. Δύο χτυπήματα στην πλάτη, μπορεί και ένα στίχο του Σεφέρη. Και η ζωή θα συνεχιστεί.
     Από την άλλη στους συρμούς, στις στάσεις και στις πλατείες, οι κάτοικοι αυτής αλλά και της άλλης πόλης τρέχουν από συνήθεια. Μπορεί από την όρεξη και την βιασύνη στα χρόνια της ευφορίας να έμεινε κουσούρι. Τρέχουν οι άνθρωποι έτσι. Σαν καθημερινό ραντεβού με την αλλοτινή ευτυχία τους. Και αυτή να μην έρχεται στη συνάντηση  ποτέ. Είχε έρθει άραγε ποτέ στο ραντεβού; Το βράδυ κάθονται στην άκρη του κρεβατιού τους, στην άκρη του μπαρ, στην άκρη του δρόμου, στην άκρη του γκρεμού και ξεφυσάνε τις ίνες που έχουν αποσυνθέσει τα έλκη τους. Αιωρούνται στην πτώση. Οι ιδέες αιωρούνται πάνω από τα κεφάλια και ποτέ δεν μπαίνουν μέσα. 
    Αυτά τα προεκλογικά λευκά μάρμαρα του συντάγματος σε χωρίζουν από το βαγόνι που κάθε μέρα σε πάει σπίτι σου. Θες δεν θες κάποια στιγμή από κει θα περάσεις. Εκεί έξω συναντάς συνήθως τα παιδιά που πουλούν την Σχεδία. Να σου πω την αλήθεια θα προτιμούσα  το περιοδικό να το ονομάσουν ''Σα δε ντρέπεστε''. Να δίνουμε 3 ευρώ για να εξαγοράζουμε τις ενοχές μας. Μετά μ΄ένα μακροβούτι στα έγκατα της γης θα βρεθείς στην πλατφόρμα και θα περιμένεις το βαγόνι σου. Αυτό που θα σε πάει κοντά στο δικό σου παιδί. Αυτό που περιμένει την κουβέντα, το χάδι, το βλέμμα σου. Όχι για να καλύψει την μοναξιά του. Η μοναξιά δεν καλύπτεται με ανθρώπους. Δεν είναι τρύπα, είναι εξόγκωμα. Αλλά για να συνεχίσει. Να σχηματίσει ικανότητα να φτιάξει νόημα. Μπορείς να του δώσεις; Νόημα; Να συνεχίσει η ζωή. Να μην καταστραφεί άλλη μια γενιά. 
        Μετακινείς το βάρος σου από το ένα πόδι στο άλλο. Ακούς το τραίνο να πλησιάζει. Κοιτάς όλο αυτό τον κόσμο δεξιά κι αριστερά. Κρατάνε όλοι από ένα κομμάτι βαμβάκι και ψάχνουν για  λίγο μπεταντίν. 


Φωτογραφία Πέτρος Κοτζαμπάσης
    

4 σχόλια:

  1. ¨ξεκολάει τα δάκρυα και τα βάζει στην θήκη που γράφει απ΄έξω ''εργαλεία για νοικοκοιραίου' ουαί στην υποκρισία των κρατούντων...η σελίδα να γεμίσει με τα
    πάθη και τα τραύματα των 'μη' επιφανών

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κοιτάς τον κόσμο δεξιά και αριστερά... Και ενώ εσύ τους κοιτάς, εκείνοι ψάχνουν να περιποιηθούν το δικό τους τραύμα, το κατάδικό τους, που δικαιολογεί το "εσωστρεφές", σαν εσύ που τους κοιτάς να μην κινδυνεύεις από την ίδια μόλυνση, σαν η μόλυνση να μην απειλεί το δικό σου παιδί. Και όμως εσύ, εκεί, περιμένοντας το ίδιο τρένο, πριν την επιβίβαση, πριν την επόμενη στάση, αναζητάς το βλέμμα τους, δεξιά και αριστερά. Αποφεύγουν το βλέμμα, δεν αντιλαμβάνονται ότι τους κοιτάς, αδιαφορούν. Προέχει το μπεταντίν για το δικό τους τραύμα, το κατάδικό τους... Φευ!

    Φιλιά,
    Γιούλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Στη Βρετανία πρόσφατα δημιουργήθηκε μια επιχείρηση που σου παρέχουν ομάδα με μοιρολογήτρες έναντι αξιόλογης αμοιβής. Κλαίνε το συγγενικό πρόσωπο στο κοιμητήριο και έπειτα συζητούν με τους συμπάσχοντες για τον αποθανόντα σαν να τον γνώριζαν χρόνια. Μιλάνε για αλήθειες και γεγονότα, για συναντήσεις και ταξίδια μακρινά λες και τα ζήσανε μια φορά κι ένα καιρό μαζί του. Ψυχορραγούν για τις δικές σου και τις δικές μου αλήθειες, που μαλλιοτραβιούνται ολημερίς και τελειωμό δεν έχουν. Και εμείς, σαλιώνουμε τις πληγές μας, ο καθείς στη γωνιά του μοιρολογούμε, μια αυτοσχέδια αλοιφή από την πρακτική μαμή με φειδώ για τις αμυχές μας και τανάπαλιν το ίδιο έργο. Ένα σκοπό του πόνου για την κουτσή, στραβή κι ανάποδη μοίρα μας μουρμουράμε, τόσο όσο για να ακουστούμε, όχι κάτι παραπάνω και πάρουν θάρρητα μεγάλη. Μια το παρφουμαρισμένο αφεντικό και μια τ’ αδέσποτο ζωντανό έχουμε γίνει. Μυρολογούμε και μοιρολογούμε. Κι όποιος διαφωνεί, να κάνει ευθύς ένα βήμα μπρος...εκινήθεις; γιατί εκινήθεις;
    https://www.youtube.com/watch?v=ONMdHbtgcNM
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κι αν η αληθεια ειναι αλλη? πχ. οτι αυτοι δεν υπαρχουν πραγματικα. Οτι εισαι πραγματικα μονος σου ή μονη σου περιτριγυρισμενος-η απο ψευτανθρωπους? Οτι οι αλλοι ειναι δαιμονες ή θεοι που για να κανουν πλακα μαζι σου σε εβαλαν σε αυτη τη νοητικη φυλακη. Αποκλειται οι θεοι να παιζουν bullying μαζι μου ή μαζι σου? Αποκλειεται αυτο το bullying να εχει και καποιους κανονες? Κι αν ειμαι τελικα θεος, ποιος θα ηταν ο μεγαλυτερος φοβος μου που εδω υλοποιειται σαν "κανονας" ή συμπεριφορα? Αποκλειεται το προιον του φοβου μου - μας να ειναι αυτο που δημιουργει την υλη? Μηπως να ανακαλυπτα τον τρομο του απειρου οτι δεν ξερω "τι και πως" υπαρχει εξω απο τον εαυτο μου αν ειμαι θεος?

    Οι επιστημονη λεει οτι η υλη ειναι συμπιεσμενη ενεργεια, αλλα η ανθρωποτητα ακομα δεν εχει καταφερει να δημιουργησει εστω κι ενα σωματιδιο υλης απο την ενεργεια. Μαλλον φαινεται πως μπορουμε να αλλαξουμε ή να μετασχηματισουμε την υλη που ηδη υπαρχει αλλα οχι να δημιουργησουμε καινουρια. Μηπως αυτο ειναι που δεν θελουν να μαθουμε, να το εκλογικευσουμε και να χειραγωγησουμε? Οτι καποιοι χρησιμοποιουν τις ζωες μας για να παραγουν την υλη του κοσμου στον οποιο παιζεται το bullying ή το mobbing. Δηλαδη μπορουμε μονο να αλλαξουμε τα ειδη του φοβου που διεπουν την υλη, το οποιο για την υλη θα πρεπει να ειναι κατι σαν τρολαρισμα. Σαν να ειμαστε τα pixel της ιδιας οθονης. Και οπως αυτα δεν μπορουν να δημιουργησουν νεα pixel ετσι και εμεις δεν μπορουμε να δημιουργησουμε νεα υλη. Χρησιμοποιουν τον φοβο μας και τον συσκευαζουν σε υλη.

    Συγνωμη που χαλαω την ωδη στον πονο των ματιων που "σφαζει με το βαμβακι" αλλα καποτε μιλαει και το μπεταντιν που κανεις δεν θα ακουσει γιατι ολοι πρεπει να υπακουσουν στους κανονες του πλανητικου μεταμφιεσμενου bullying σε απαξια, σιωπη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή